بچگی هایم چقدر خوب بود..
بزرگترین غصه ام قایق کاغذی ام بود،وقتی که از من گرفتنش،شب و روز گریه کردم،اما هیچ وقت قایق دیگری نساختم،با آنکه برایم خرجی نداشت...
بزرگترین سؤالم این بود که چرا بزرگترها عصبی می شوند....اما حالا عصبانیت همیشه بامن است،
یادش بخیر...همیشه زانو هایم زخمی بود،پای بند هیچ قانونی نبودم،
روزها فقط به دنبال هیچ می دویدم...
شب ها هم به فکر فردایم بودم که به دنبال کدام هیچ و پوچی بدوم...
رفیق همیشگی ام فقط سایه ام بود...که فقط روزها با من بود،
البته اگر شانس با من یار بود و کسوف نمیشد...
دشمنم پدرم بود که همیشه مرا از انجام کارهایی که قصدش را داشتم باز می داشت،
حالا فهمیده ام دشمنانم،دوستانم،
و دوستانم،دشمنانم بودند...
بچگی،آسمان را جور دیگر میدیدم...
چشمهایم شسته بود...
«««دزدی ادبی ممنوع،در صورت ذکر نام بنده حقیر(ناصرتتل)استفاده،بلامانع است...باتشکر»»»
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
آمار
وبلاگ:
